Słowo o kulturze

           Witam!
            
           Ani myślę się usprawiedliwiać. Przerwa jest z powodów, które znacie. Można zajrzeć TU i TU (aż wieje depresją!).

           Nie chciałam wstawiać niedokończonego opowiadania, tylko pop to by coś było... Dlatego nie było okazji do złożenia życzeń! (kto ma mnie na FB wie, że życzenia jak co roku, wrzuciłam). Dlatego, nieco po czasie, Happy New Year! :D Oby ten rok był lepszy niż poprzedni ;) 

           Druga sprawa: brakuje mi opisania dwóch (no, ok! trzech!) scen w takim mini opowiadanku, które pisałam ostatnio... A nie chcę wrzucać byle czego, więc... Więc nie wrzucam. 
            Trzy: czytam "Po Bandzie, czyli jak napisać potencjalny bestseller?" No... Baardzo pouczająca lektura. ;)


              I przechodzimy do tematu dnia, czyli KULTURY.  Czym w ogóle jest kultura? Co się kryje pod tym magicznym słowem? Wikipedia (źródło wszelkiej informacji w XXI wieku) podaje, że to termin ten jest wieloznaczny, pochodzi od łac. cultus agri („uprawa roli”), interpretuje się go w wieloraki sposób przez przedstawicieli różnych nauk. Kulturę można określić jako ogół wytworów ludzi, zarówno materialnych, jak i niematerialnych: duchowych, symbolicznych (takich jak wzory myślenia i zachowania).

Najczęściej rozumiana jest jako całokształt duchowego i materialnego dorobku społeczeństwa. Bywa utożsamiana z cywilizacją. Również charakterystyczne dla danego społeczeństwa wzory postępowania, także to, co w zachowaniu ludzkim jest wyuczone, w odróżnieniu od tego, co jest biologicznie odziedziczone.

Całość wiedzy na temat kultury próbuje badać dziedzina wiedzy, jaką jest kulturoznawstwo, jednak także na poszczególnych aspektach kultury uwagę skupiają: filozofia kultury, historia kultury materialnej, antropologia kulturowa,socjologia kultury, etnografia czy memetyka.

W nauce, inaczej niż w języku potocznym, termin „kultura” nie ma charakteru wartościującego.

                  Jak widać, zrobiłam zwykły kopiuj-wklej z wikipedii. TU możecie znaleźć resztę. A jest co poczytać! Ja zamierzam skupić się na znaczeniu  wartościującym tego słowa, czyli na kulturze duchowej, sztuce, wychowaniu i wszystkim tym co określa się tym mianem. 

                 Obcujemy z kulturą, chodząc do muzeów, teatrów, filharmonii, na koncerty i do kin. Tylko... ile młodych osób bywa w tych miejscach? O ile z kinem nie ma problemu, ale kto z Was był ostatnio w teatrze? Powiedzmy w tamtym roku? Założę się, że nie będzie lasu rąk ;) Ja, choć lubię chodzić do teatru, najczęściej nie mam z kim. Namówienie znajomych na wyjście nawet do kina graniczy często z cudem. Powody są różne. Teatr, czy filharmonia trochę za bilet sobie jednak życzą. Łatwiej jest iść do pubu na piwo. No i taniej. A także nie trzeba przecież się ani stroić (w miejscach typu teatr obowiązuje pewien dress code), ani przejmować językiem (co tam, że czasem rzucisz sobie mięsem?), no i ta niezobowiązująca, luzacka atmosfera! Żyć nie umierać! No, a ja jestem nudziarą. Uznałam, że chce iść do teatru, ubrać coś eleganckiego i obejrzeć jakieś dobre przedstawienie! 

                  Jako iż mieszkałam na wsi, to wypad...gdziekolwiek był bardzo utrudniony. Poza tym, póki się jest studentem, czy uczniem, czasu ma się więcej (mimo wszystko!), oraz jakoś z kasą jest prościej. Przynajmniej coraz częściej odnoszę takie wrażenie ;) Pamiętam jak Tata mówił, że wizyta w teatrze wymaga odpowiedniej oprawy (eleganckiego stroju). Pamiętam też jak zabrano nas w LO na "Odprawę posłów greckich". I pamiętam, że nikt, absolutnie nikt nie ubrał się elegancko. XXI wiek daje nam niesamowite możliwości. Coś co dwadzieścia lat temu chodziło za modowe faux pass, dziś jest dopuszczalne: jak łączenie dżinsów z żakietem. A teraz? Teraz możesz ubrać dres i tak iść na koncert muzyki klasycznej. Będziesz się wyróżniać, a co tam, ale nikt cię nie wyprosi. Kiedyś by wyprosili... Wróć! Kiedyś wyjście w dresie z domu było objawem braku wychowania, a już pójść w dresie do teatru? Niedopuszczalne! Pamiętam też koncert mojej koleżanki z klasy. Oczywiście, wyprawa do filharmonii! Czy jakiś nastolatek przejął się dżinsami i za krótką spódniczką? Zgadnijcie! Choć uwielbiam czasy w jakich żyjemy, to jednak boleję nad upadkiem dobrych manier, kultury i wychowania. Niestety, odbija się to w mediach, polityce, szkole, pracy i na ulicy. Ubranie garnituru nie ukryje braku podstaw wychowania. Elegancka sukienka nie zatuszuje braku elegancji. Elegancja po prostu kłóci się z chamstwem. Nic na to się nie poradzi...

                 Tak w ogóle-jutro wybieram się do filharmonii i dlatego naszło mnie na takie refleksje ^^ Poza tym mam postanowienie noworoczne! Przynajmniej raz w tym roku wyjść do teatru! Jak uda się więcej, to super! Ale ten jeden raz już będzie krokiem naprzód ;) I Wam gorąco polecam dopisanie do listy postanowień noworocznych jeden wypad do teatru. Na 12 miesięcy to nie aż tak wiele :D 

           

                  Kwintesencja elegancji - Audrey Hepburn w Śniadaniu u Tiffaniego. 

                 Pozdro!