Kraina Wschodu cz.2

             

            Płynęli w dół rzeki. Nie ścigano ich, przynajmniej taką miała nadzieję. Avarowie nie słynęli z ustępliwości, wprost przeciwnie! Potrafili podążać za swoim celem nawet na kraniec świata! Cóż, i właśnie to robili, parsknęła w myślach Eunika. Ścigali Ilirów. Ciekawe dlaczego.
             Ostatecznie powód nie był ważny. Liczył się sam fakt. I to, że ona była teraz z nimi. Oraz, że stanęła po ich stronie. Avarowie nie puszczą tego płazem. Zapewne królowa może spodziewać się audiencji w najbliższym czasie... Eunika uśmiechnęła się. Znała dobrze Makarię i jej córkę, następczynię tronu, księżniczkę Filipę. Jeśli Avarowie zażądają zadośćuczynienia, to może spotkać ich spore rozczarowanie. Walkirie tylko czasem negocjowały, ale kiedy ktoś je obraził lub napadł, odpowiadały gniewem dorównującym Amazonkom. Uśmiechnęła się pod nosem. Jako jedna z Walkirii, czuła podniecenie na myśl o walce. Ale niestety, na razie musiała jakimś cudem udać się na brzeg. A potem wrócić do Białego Dworu.
             Pod godzinie w końcu dobili do brzegu. Eunika z prawdziwą przyjemnością stanęła na twardym gruncie. Była obserwowana przez Ilirów, ale niespecjalnie się tym przejmowała. Na brzegu odszukała biały kwiat, podobny do lilii wodnej. Zerwała go. Stanęła przed Leandrem, który wmieszał ją w sprawę Ilirów.
             -Trzeba opatrzyć twoją ranę-oznajmiła chłodno. Jak się spodziewała, trucizna działała szybko. Naprawdę musiała się pospieszyć.
             -To draśnięcie-Eunika prychnęła.
             -Ten kwiat ma właściwości lecznicze. Zatrzyma działanie trucizny.
             -Co tu się wyprawia?-odezwał się Archelaus.
             -Leander jest ranny.
             -To nic takiego.
             -Strzała była zatruta-na raz odezwali się Eunika, Leander i jeszcze jeden z Ilirów. Zerknęli po sobie. Archelaus, zapewne przywódca Ilirów. Eunika obrzuciła go chłodnym spojrzeniem.
             -Macie piętnaście minut, potem ruszamy-Eunika zgrzytnęła zębami na tak bezczelny ton. Nie przywykła do wykonywania rozkazów mężczyzn. Zabrała się do pracy. Oczywiście, sama rana była zupełnie niegroźna. Ale w połączeniu z trucizną... Potrząsnęła głową. Z frustracją odgarnęła włosy z twarzy. Wciąż miała na sobie strój z uroczystości. Nie był ani wygodny, ani praktyczny. Drażniło ją to. Poza tym jej długie włosy plątały się wszędzie, zaczepiając o każdą gałązkę. Gdy tylko skończyła zajmować się Leandrem, postanowiła spleść włosy w warkocz. Przynajmniej przestaną jej zawadzać.
             -Znasz się na tym-mruknął Leander. Wpatrywał się w swoją nogę.
             -Kapłanki są uzdrowicielkami-wyjaśniła, wyplątując z włosów ozdoby i odrzucając je na bok. Szybkimi ruchami zaplotła gęste włosy w porządny warkocz, sięgający niemalże jej tyłka. Odrzuciła go na plecy.
             -Te ozdóbki pewnie są dużo warte-usłyszała szept.
             -Są. Możecie je wziąć-powiedziała. Ilirowie popatrzyli po sobie.
             -Nie możemy-odezwał się ich wybawiciel, Heron.-Gdybyśmy je wzięli-schylił się i podniósł srebrne łańcuszki ozdobione białymi kamieniami.-i spróbowali je sprzedać, od razu ktoś by na nas doniósł Walkiriom. Takie rzeczy nosicie tylko wy-rzucił jej spokojne spojrzenie. Eunika wzruszyła ramionami.
             -Owszem, ale można wziąć same kamienie, a srebro przetopić.
             -Nie żal ci się z nimi rozstawać?
             -Nie bardzo. To tylko biżuteria.
             -Co z nią zamierzasz zrobić?-zapytał Heron, gdy byli gotowi do drogi. Archelaus rzucił jej jedno, oceniające spojrzenie.
             -Na razie nic. Walkiria pójdzie z nami-Eunika syknęła. Cóż za arogancki typ! Jak oni wszyscy! Porwali ją z samego serca Antissi! W dodatku ściągnęli na Walkirie problem w postaci Avarów! Ilirowie byli chyba głupsi i bardziej porywczy niż jej się wydawało!
             Ruszyli w drogę. Eunika zastanawiała się kiedy powinna uciec. Bo to, że ucieknie było oczywiste. Przynajmniej dla niej. Porażka nie wchodziła w grę. Była Walkirią. A żaden mężczyzna nie będzie dyktował Walkirii jak ma postępować. Nawet jeśli rzeczona Walkiria była w niewoli. Eunika nigdy nie opuszczała Antissi. I wciąż znajdowali się w granicach kraju. Antissia obejmowała większą część puszczy wschodniej. Od zachodu swoje siedziby miały Amazonki. Obie społeczności nie wchodziły sobie w drogę. Poza wymianami upominków lub prośbami o naukę uzdrawiania u Walkirii lub rzemiosła wojennego u Amazonek. Ponadto do Antissi należała część gór i jezioro, do którego wpadała rzeka, płynąca przez Biały Dwór. Nie popłynęli aż do jeziora. Eunika podejrzewała, że lepiej iść przez wioskę rybacką nad jeziorem. Choć z pewnością wzbudzą wielkie zamieszanie...
              -Co my z nią do cholery nie zrobimy?- Eunika słyszała szepty drużyny Ilirów. Zgrzytnęła zębami. Ciekawa była co planował Archelaus... W końcu ciągnął ze sobą walkiryjską kapłankę.
              -Gdybyśmy wiedzieli... Po cholerę nam kobieta? I to w dodatku wyglądająca, by nie przymierzać, jak ilyryjska kurtyzana!
              -Nie jestem kurtyzaną!-warknęła Eunika.-Jestem kapłanką. Walkiryjską kapłanką!-syknęła, piorunując rozmownych mężczyzn wzrokiem. Uciekli wzrokiem przed gniewem Walkirii.
              -Ale twój strój, musisz przyznać, więcej odsłania niż zasłania-powiedział cicho Leander. Eunika spłonęła rumieńcem. By licho wszystkich mężczyzn na tej ziemi! Wyprostowała się i dumnie kroczyła między nimi! A co tam! Niech ich wszystkich piekło pochłonie! Ona nie będzie się kulić jak jakaś zastraszona kobietka! Bo mężczyźni na nią patrzą! I dobrze! Niech patrzą! Od tego mają oczy i temu ma służyć ten strój!
               Do wioski szli przez godzinę. Jakimś cudem udało się Heronowi wytargować wypożyczenie jednej z chat rybackich dla całej drużyny. Eunika policzyła wszystkich mężczyzn. Było ich siedemnastu. O ile się orientowała, Heron zajmował jakąś wysoką pozycję. Leander również. Archelaus był przywódcą grupy. Z Leandrem zawsze szedł Arseniusz i Filon. Ten ostatni nie był wojownikiem, tylko bardem. Lutnię odebrały mu Walkirie, toteż idąc pogwizdywał. Gdy znaleźli się  w wiosce, Filon od razu ruszył na zwiad. Co w praktyce oznaczało picie z rybakami i podpytywanie o najnowsze plotki. Rybacy, oczywiście, zauważyli w ich towarzystwie Walkirię, ale nikt nie zrobił nic by jej jakkolwiek pomóc. Eunika nie poprosiła by ich o to. Wystarczy, że nie poinformują Ilirian o jej ucieczce. Tylko najpierw musiała coś zrobić z raną Leandra! Oczywiście, udawał, że nic mu nie jest, ale Eunika bez problemu poznała objawy postępującego zatrucia. Wymusiła na Heronie, by zdobył potrzebne jej zioła. Następnie zmusiła swojego niechcianego pacjenta, by został w chacie i nie robił nic, co wymagałoby wysiłku. Sama zajęła się ucieraniem ziół i nuceniem zaklęć, które miały wspomóc działanie specyfiku. W dodatku potrzebowała bardzo mocnego naparu ziołowego, by mieć absolutną pewność, że jego życiu nic nie zagraża.
              -Jak na morderczą Walkirię, zachowujesz się jak typowa uzdrowicielka-mruknął Leander, mający już gorączkę.
              -Zapominasz, że jestem uzdrowicielką. Nie ruszaj się-poleciła mu. Rozdarła nogawkę spodni i przyłożyła utarte zioła. Mężczyzna wzdrygnął się.-Ani drgnij!-spiorunowała go wzrokiem, na co Leander znieruchomiał, czujnie obserwując jej poczynania. W końcu Eunika zabandażowała mu nogę. I podała kubek paskudnie pachnącej mikstury o jeszcze gorszym smaku.
              -Żartujesz-powiedział, gdy tylko powąchał zawartość.
              -Ani trochę. Pij. Paskudnie smakuje, ale jutro będziesz jak nowo narodzony.
              -Mowy nie ma!
              -To rzadkość widzieć uzdrowienie Walkirii-odezwał się Heron, obserwujący ich od dłuższego czasu.-Powiedz mi, pani, czego użyłaś? I co to za piosenka, którą nuciłaś?
              -To zaklęcie w starym języku Walkirii. Nie mogę cię go nauczyć. A wywar jest z roślin leczniczych. Po prostu zaklęcie nadało mu odpowiedniej mocy-wzruszyła ramionami.
              -Skąd pewność, że to nie trucizna?-zapytał jeden z mężczyzn.
              -Nie dowiesz się, jeśli nie spróbuję-powiedział Leander z nutą humoru w głosie.-No to do dna!-przechylił kubek i jednym haustem go osuszył. Po chwili zaczął kaszleć, a łzy napłynęły mu do oczu.-Co to do cholery było!? Sam smak może zabić!-krztusił się, aż podano mu wino do przepicia. Eunika uniosła brew w rozbawieniu. Wiedziała, że smak jest paskudny, ale nie spodziewała się, że mężczyzna okaże swoje niezadowolenie. Ilirowie wciąż ją zaskakiwali... Żadna Walkiria nie pozwoliła by sobie na taki wybuch. Eunika wątpiła, by którakolwiek z jej sióstr nawet się skrzywiła, pijąc jakąś jej miksturę!
              -To zioła. Tylko zioła.
              -Obrzydliwe-Leander krzywił się okropnie i popijał wino długimi łykami, by zabić smak jej ziółek. Eunika obserwowała go z rozbawieniem. Mężczyźni... Choć w Antissi przebywali mężczyźni, tak jak jej ojciec na przykład, choć przecież znała wielu chłopców przeznaczonych na wojowników i szkolonych podobnie jak Walkirie, to jednak nikt nie był podobny do tych ludzi. Eunika musiała to otwarcie przyznać sama przed sobą-była nimi zafascynowana. Zauroczona ich sposobem bycia, ich nieokrzesanymi manierami i ich osobliwą urodą...-Mam nadzieję, że nie dasz mi już nic równie paskudnego do wypicia.
              -Nie martw się, jeśli to nie zadziała, umrzesz do rana, a wtedy z pewnością nie będziesz musiał pić moich mikstur-Leander parsknął śmiechem, słysząc jej cierpką uwagę. Heron uniósł brwi w zaciekawieniu, a Archelaus, który właśnie pojawił się w środku, rzucił jej miażdżące spojrzenie.
              -Jeśli go otrujesz, stracisz głowę-oznajmił zimno. Eunika wywróciła oczami. Groźby nie robiły na niej wrażenia.
              -Zanim mnie zabijesz, chciałabym poznać twoje imię, by wiedzieć kogo przekląć-powiedziała z uroczym uśmiechem na ustach. Archelaus wpatrywał się w nią przez chwilę.-Nie wiem kim jesteś, nie interesuje mnie to, ale imię mojego zabójcy wolałabym poznać.
               -Wy, Walkirie, jesteś dumne i zimne jak sople lodu-powiedział.-Gdy potrzebowaliśmy waszej pomocy, gdzie byłyście?-zapytał.
               -Jeśli chcesz mnie obwiniać za zniszczenie Ilirii przez Amazonki... Cóż, mnie przy tym nie było. A z tego co się orientuję, to Walkirie nie sprzymierzyły się z Amazonkami, inaczej nikt nie uszedłby wtedy z życiem. Ponieważ zarówno z Ilirami, jak i z Amazonkami łączyła nas... przyjaźń oparta na współpracy. Nie mogliśmy zdradzić jednego dla drugiego. To wbrew naszej naturze-powiedziała dobitnie. Oczywiście, nie przekona Archelausa. Był rozgoryczony tym co się stało wiele lat temu. Zapewne znał różne opowieści na temat Walkirii i ich udziału w tamtej wojnie. I nie były to przychylne opinie. Eunika wysłuchała kiedyś i spisała opowieść swojej babci o tamtych dniach. Jej babcia była dziewczyną, gdy doszło do wojny. Była za młoda, by brać udział w naradach, ale wiedziała co się dzieje. I widziała wiele rzeczy. Oczywiście, to był tylko subiektywny punkt widzenia, ale Eunika była pewna, że Walkirie nie ponosiły żadnej odpowiedzialności za tamtą wojnę. Jej naród miał własne zasady postępowania, nie zawsze zrozumiałe dla innych. Tak samo pojecie honoru. Ale niestety, w tamtych latach, Walkirie były po środku wojny między swoimi sprzymierzeńcami. Gdyby sprzymierzyły się z Ilirią, zdradzając Amazonki, zdradziłyby równocześnie podobne sobie kobiety. Gdyby natomiast zniszczyły Ilirów, zdradziłyby traktat podpisany kilkaset lat temu o pokojowym współistnieniu ich ludów. I tak źle, i tak niedobrze. Najwyraźniej Archelaus miał na ten temat własne zdanie i nic nie mogło go zmienić. Eunika nie planowała robić im tu wykładu z historii. Może i była kapłanką, ale z pewnością nie była politykiem i nie miała zamiaru się w to mieszać.
            -To było dawno. Chyba czas zapomnieć o tamtych urazach-powiedział pojednawczo Heron.-Najważniejsze, że chłopak-wskazał Leandra-wyzdrowieje. Dziękujemy ci, kapłanko-ukłonił się Eunice oficjalnie. Skinęła w odpowiedzi głową.
            -Zostaniemy tu na noc. Pilnuj jej-rozkazał Heronowi Archelaus. Eunika prychnęła.
            -A ty się wyśpij-rzuciła w stronę swojego pacjenta. Potem podeszła do jednego końca chatki i zwinęła się w kłębek. Miała zamiar uśpić czujność swoich strażników i uciec, zanim ktokolwiek się zorientuje. Ale najpierw sen i odpoczynek. Bez tego nie ucieknie daleko, o ile w ogóle. Prześpi się może z godzinę, albo dwie i da nogę.
             Niestety, zasnęła, zbyt zmęczona, by nadal planować ucieczkę.

***

              Cześć druga!  

              Sporym zaskoczeniem dla mnie był pozytywny odbiór mojego mini opowiadanka! Dlatego bardzo Wam dziękuję :) 

               Cóż, chyba dedykuję część drugą wszystkim niezależnym, silnym kobietom (niekoniecznie samotnym ;)) 

        

               Z ostatniej chwili - założyłam bloga (ale nowina!). Tyle, że nie będę na nim nic pisać (niewiele w każdym bądź razie). To foto blog. Jedna z moich niedawno odkrytych pasji. Także... zapraszam! Fotoblog!

               Pozdro!

               K.L.