Kraina Wschodu cz.3

         

              Eunika zbudziła się dokładnie w tym momencie, w którym ktoś wyważył drzwi. Skoczyła na równe nogi, szukając wokół siebie broni, ale jedyne co znalazła to drewniany kij. Złapała go oburącz, przygotowana na atak. Kątem oka dostrzegła zamieszanie na łóżku, które zajmował jej pacjent, a także szybki refleks Herona, mimo iż wyglądał na starego dziadka. Heron uzbroił się w krótki miecz, a Leander złapał sztylet leżący obok niego. Obaj rzucili się na swoich przeciwników. Eunika poszła w ich ślady, choć kij nie nadawał się do walki w pomieszczeniach. Dlatego wyskoczyła przez drzwi, dając nura pod ramieniem swojego przeciwnika. Było zbyt ciemno, by coś dostrzec, dlatego waliła na oślep, nawet nie celując i nie zwracając uwagi, na to kto obrywał. Nie mogła oczywiście nikogo zabić, chyba, że przypadkiem... A nawet jeśli, co z tego? Teraz nadarzyła się idealna okazja do ucieczki. W tym harmidrze nikt nie zwróci na nią uwagi.
                Jak pomyślała, tak też zrobiła. Z pomocą swojej broni przedzierała się przez szeregi wrogów. Podejrzewała, że Avarowie zwietrzyli trop Ilirów i zaatakowali, wykorzystując element zaskoczenia. Zamachnęła się kijem i poczuła jak wibruje od uderzeń, a dookoła niej słychać odgłosy walki. Skoczyła przed siebie i dała nura w las. Nie odwracała się ani na chwilę, biegnąc przed siebie i ledwo omijając drzewa. Nagle ktoś się na nią rzucił. Z okrzykiem zaskoczenia, przeturlała się wraz z napastnikiem kilka kroków. Poczuła woń alkoholu i potu. Uderzyła. Śmiech zawibrował gdzieś nad jej głową. Syknęła ze złością. Jej dłonie wystrzeliły w kierunku jego twarzy i zaczęła drapać pazurami. Niezbyt to eleganckie, ale skuteczne. Wyrwała się, gdy mężczyzna wrzasną i złapał się za twarz. Wstała i przybrała pozycję do walki. Z tej odległości widziała, jak Avarzy podpalili chatkę. Zapewne spalą cała wioskę. Nie byli litościwym narodem.
                 -Ty dziwko-usłyszała cichy głos z obcym, twardym akcentem. Mężczyzna mówił jak większość Avarów, połykając końcówki wyrazów. Byłoby to bardzo zabawne, gdyby nie sytuacja, w jakiej znalazła się Eunika. Nie czekała na dalsze słowa, czy gesty. Uderzyła. Raz, drugi, trzeci. I za każdym razem jej ciosy były precyzyjnie odbijane. Eunika szybko się zmęczyła tym bezcelowym i bezowocnym pojedynkiem. Widziała, że ma przed sobą kogoś silniejszego niż przeciętny wojownik. Mógł być dowódcą, mógł być księciem, albo po prostu dobrym szermierzem. Nie ważne. Teraz liczyło się tylko zwycięstwo, a im dłużej trwała walka, tym więcej zależało od zwykłego szczęścia. Eunika wiedziała, że nie pokona go. Nie w taki sposób. Ale nie miała czasu niczego wymyślić. Nie miała broni. Tylko pięści i spryt. To jej pozostawało.
                 -Chcesz walczyć z Walkirią?-zapytała, by zyskać na czasie.
                 -A więc jesteś Walkirią-mruknął z rozbawieniem.-Co jedna z was robi wśród tych barbarzyńców?
                 -Zostałam porwana-wyjaśniła, nie tracąc ani na chwilę czujności. Jeden zły ruch i znowu będzie musiała walczyć.
                 -Porwana? Wyglądało to inaczej, gdy strzelałaś do moich ludzi-Eunika pogratulowała sobie w myślach swojego porywczego zachowania na rzece. Powinna dać Avarom zabić Ilirów i nie miałaby teraz problemów! Ponadto miała przed sobą przywódcę tej bandy, która w najlepsze plądrowała niczemu winną wieś. Eunika aż tutaj słyszała wrzaski, a płomienie z płonących domów dawały jasne światło.
                 -Owszem. Nie chciałam z nimi płynąć, co nie oznaczało, że dam się zabić wam.
                 -Nikt by cię nie skrzywdził.
                 -Wyglądało to inaczej-bez ostrzeżenia pięść napastnika wystrzeliła do przodu. Eunika uniknęła ciosu, odskakując w tył. Nie miała wielkiego wyboru, musiała wrócić do wsi. Z tym mężczyznom sama sobie rady nie da. Zanurkowała pod ramieniem Avara, a potem pobiegła w kierunku płonących domów. Chciała zniknąć wśród walczących, jednak natknęła się na przeszkodę w postaci Leandra. Jej pacjent wydawał się całkowicie zdrów, pomijając upiorną bladość twarzy. Zderzyli się, gdy Leander odwracał się od upadającego przeciwnika, a Eunika zerkała za siebie, sprawdzić, czy jest ścigana. Upadli pod drzwi jakiejś chaty, która cudem nie zajęła się ogniem. Leander złapał ją za ramiona, ale uspokoił się, gdy tylko zorientował się, że Eunika nie jest wrogiem.
                -Czemu nie uciekłaś, jak miałaś okazję?-zapytał, wstając i podnosząc ją ze sobą. Wziął do ręki prosty miecz, za długi i za szeroki, zdaniem Euniki. I zdecydowanie za ciężki. Przynajmniej dla niej.
                -Próbowałam-wyznała szczerze.-Ale mi przeszkodzono-zerknęła na swojego prześladowcę, który stał przed nimi, lustrując wzrokiem chaos, który rozpętał.
                -Aha. Skoro w najbliższym czasie nie będziesz miała okazji nawiać, proponuję zostać z nami. Przynajmniej nikt nie spróbuje cię zgwałcić gdzieś po drodze-powiedział beztroskim tonem. Eunika prychnęła.
                -Macie jakąś lżejszą broń?-zapytała. Koło nich pojawił się Filon.
                -Mam to-podał jej długi nóż. Eunika ujęła go z wprawą i zamachnęła się na próbę. Zwykle walczyła czymś lepszym, jednak nie zamierzała wybrzydzać. Walkiria wyszła przed mężczyzn, zdecydowanie pewniejsza siebie. Miała zamiar utrzeć nosa aroganckiemu przywódcy Avarów. Dostrzegł ją wcześniej niż się spodziewała. Na jego usta wypłyną uśmieszek samozadowolenia, a na widok broni oczy mu rozbłysły. Eunika zlustrowała go spojrzeniem. Ubrany był w lżejsze szaty niż Ilirowie i mniej zniszczony, zdecydowanie wykonane z wysokiej jakości tkaniny. Włosy miał długie, zaplecione w warkocz opadający na plecy.  Oczy w kształcie migdałów obserwowały ją czujnie. Nie mogła dostrzec ich koloru, ale to bez znaczenia. I tak było zbyt ciemno.
                 -Walkiria jednak walczy z barbarzyńcami-powiedział. Eunika stanęła naprzeciwko niego. A potem zaatakowała. Szybko i precyzyjnie. Obił jej cios równie łatwo, jak wcześniej. Eunika na tym nie poprzestała. Atakowała bez ustanku, tnąc powietrze, gdy się schylał lub szarpiąc materiał tuniki. W końcu z okrzykiem wycelowała w twarz. I drasnęła jego policzek. Oczywiście, nie obyło się bez ran z jej strony. Miała kilka zadrapań z których kapała krew i tyle siniaków, że nie chciało jej się liczyć. Zdała sobie sprawę, że on się z nią bawił, Pozwolił jej się zaatakować i zranić, choć ona bardzo chciała wygrać. Ale nie mogła. Nie byli na tym samym poziomie. Zaklęła w żywy kamień. W końcu przywódca Avarów wziął na poważnie ich pojedynek i dopiero wtedy Eunika zdała sobie sprawę z kim ma do czynienia. Z trudem parowała ciosy, które spadały na nią z każdej strony. W końcu nóż wyleciał jej z ręki. Odskoczyła przed lecącym na nią atakiem. Wycofywała się powoli.
                  -Nie uciekaj. To nie koniec walki-powiedział miękko, połykając końcówki słów. Eunika zerknęła na ziemię, czy nie miała w zasięgu ręki jakiejś broni. Nie miała.
                  -Dobrze, koniec tych popisów, kapłanko-w tym momencie dziękowała bogini księżyca za to, że była tu z Ilirami. Leander chyba ratował jej życie, więc spłacał zaciągnięty wobec niej dług. Eunikę bardzo to ucieszyło. Choć duma ją bolała nad przegraną walką, to jednak zdrowy rozsądek wziął górę. Potrzebowała pomocy.-Filonie! Popilnuj jej!-wykrzyknął przez ramię do złotowłosego barda. Filon złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. Stanęli z boku, z dala od pola walki. Eunika miała czas przyjrzeć się zniszczeniom. Wieś płonęła. Z chat do rana zostanie niewiele. Ludzie uciekli na swoje łodzie i wypłynęli na jezioro. Jedyny ratunek dla nich. Czekali aż Ilirowie rozprawią się ze swoimi wrogami. Lub wrogowie rozprawią się z nimi. Eunika pochwaliła ich w myślach za przezorność. Ocalą życie, a domy można odbudować. Przy odrobinie szczęścia wzięli ze sobą dobytek i wszystko co miało jakąkolwiek wartość. Eunika z powrotem skupiła się na Leandrze i jego przeciwniku. Avarzy. Eunika niewiele o nich wiedziała. Domyślała się, że przeciwnik Leandra to jeden z książąt avarskich: Nikola lub Lovro. Stawiała, że to Nikola-starszy z książąt. Lovro, jeśli już się o nim mówiło, to tylko w kontekście pokojowej polityki. Jego brat słyną z zamiłowania do walki i wojny w ogóle. W Białym Dworze nie obawiano się napaści Avarów, ale Eunika słyszała czasem szepty mężczyzn, którzy wracali spoza granic Antissi i opowiadali o swoich podróżach przy winie. Czasem mówiło się, że Nikola ma chrapkę na Antissię i jej bogactwa, a także chciałby poślubić Filipę, córkę królowej Makarii. Sama zainteresowana śmiała się z tego i mówiła, że żaden mężczyzna jej nie weźmie siłą, ani groźbą. I jeśli Nikola chce zostać jej mężem, będzie musiał ją wpierw pokonać w walce! Eunika pomyślała, że Filipa nie miała szans w starciu z avarskim księciem. Obserwowała jego pojedynek z Leandrem. Obaj byli silni i dobrze wyszkoleni. Widać też było, że to nie ich pierwsza walka. I żaden nie chciał przegrać.
                   -Może powinniśmy uciekać-mruknęła pod nosem.
                   -Powinniśmy, Walkirio, ale ci idioci są na to zbyt dumni-przytaknął jej Filon.
                   -A nie dałbyś rady ich przekonać? Avarzy was zmiotą. Jest ich zbyt wielu.
                   -Zauważyłem-pokiwał głową z kwaśną miną.-Spróbuj to zasugerować Archelausowi! Prędzej rozpłata sobie brzuch niż się na to zgodzi.
                   -Idiota-skomentowała Eunika, a ku jej zaskoczeniu, Filon wybuchnął śmiechem.
                   -Masz zupełną rację! Zaczekaj tutaj, może coś uda mi się zrobić...
                   -Nie musisz nic robić, Avarzy spychają ich nad jezioro. Jeśli nie uciekną do pozostałych łodzi, to już po nich-wskazała na lewo, obserwując uciekających mężczyzn. Zerknęła na Leandra. Pojedynek nadal był nierozstrzygnięty, choć obaj panowie dyszeli ciężko. Eunika rozejrzała się, a potem złapała do ręki spory kamień. Uniosła brew. Cóż, będzie jej musiał wystarczyć! Wyskoczyła ze swojej kryjówki i cisnęła znaleziskiem w Nikolę. Ku swemu zdumieniu, trafiła bezbłędnie w głowę. Dopadła Leandra i odciągnęła go od księcia, który teraz upadł na kolana, a z czoła ciekła mu krew, zalewając oczy. Eunika ciągnęła swoją "zdobycz" za sobą, jednocześnie nawołując tych, którzy przeżyli. Dostrzegła Archelausa.
                     -Każ im się wycofać!-wrzasnęła. Obok niej pojawił się Filon, energicznie jej przytakując. Archelaus wyglądał na wściekłego, ale i zmęczonego. Pod ostrym spojrzeniem Walkirii i sile jej argumentów, wydał odpowiednie rozkazy. Ilirowie wskoczyli do pozostałych łodzi. Eunika ku swojemu szczęściu, złapała dobry, avarski miecz i parę sztyletów. Wskoczyła do łodzi, by po chwili oddalać się od brzegu. Cieszyła się, że Avarowie nie używali łuków, bo byłoby już po nich.
                     -Ładna zdobycz-pochwalił Filon, zerkając na jej broń.
                     -Chyba już nie macie wątpliwości, że kapłanka jest po naszej stronie?-zapytał Leander.
                     -Chyba nie mam wyjścia-powiedziała Eunika.-Z przeznaczeniem nie wygram.
                     -Ah tak?-zapytał Archelaus. Znaleźli się na jednej łodzi.-Powinnaś uciec, gdy miałaś okazję.
                     -Powinnam. Ale widać Los i bogowie chcieli bym była z wami. Skoro tak...-wzruszyła ramionami.-To pójdę tam, dokąd wy idziecie, a gdy dopełni się nasze Przeczenie, wrócę do Antissi.
                     -Skąd pewność, że ci na to pozwolę?
                     -Daj spokój, kuzynie-parsknął Leander.-Ona walczyła z avarami. I uratowała mi życie.
                     -Waszym pościgiem dowodził Nikola, pierwszy książę z Avarii-oznajmiła Eunika.
                     -Masz rację-potaknął Archelaus.
                     -Dlaczego tak zaciekle was tropił? Avaria jest daleko.
                     -To dlatego, że ojciec Nikolii miał prywatną sprawę do wuja-powiedział Leander, a Archelaus spiorunował go wzorkiem. Eunika uniosła brwi.-A obowiązkiem syna jest kontynuować tradycję rodzinną i nienawidzić Ilirów-dokończył radośnie. Eunika wywróciła oczami. Zgadywała, że poszło o kobietę. A jeśli nie o kobietę, to o złoto. O nic innego nie mogli się pokłócić.
                     -Dobrze, nie ważne-machnęła lekceważąco ręką. Zerknęła na Archelausa.-Pozwolisz mi iść z wami?-zapytała.
                     -Na razie jesteśmy na siebie skazani, Walkirio. Pozwól, że dobijemy najpierw do brzegu, a potem się zastanowię co z tobą zrobić.
                     -Nazywam się Eunika, córka Eleonory, pierwszego generała Antissi-przedstawiła się.
                     -Córka TEJ Eleonory?-zapytał ciekawie Filon. Został zignorowany.
                     -Archelaus, syn Aniketosa.
                     -Króla Ilirii-dokończyła Eunika. Dygnęła w stylu Walkirii, oszczędnie, ale z szacunkiem.
                     -Cudownie! Skoro Eunika z nami zostaje, to ja chcę najpierw dowiedzieć się wszystkiego o twojej matce!-oznajmił z radosną miną Filon.
                     -Daj jej spokój-szturchnął go Leander.-Po tej jatce musimy odpocząć.
                     -Ale ty słyszałeś o Eleonorze?! To najsłynniejsza kobieta po królowej Walkirii, na całym Wschodzie! Czy to prawda, że Eleonora zdobyła miasto wraz z małym oddziałem żołnierzy?-oczy błyszczały mu podnieceniem. Eunika pokiwała głową. Nie podejrzewała nawet, że poza granicami Antissi jej matka może być tak znana.
                     -Cóż, do niewoli wzięła was moja siostra, Ewodia-oznajmiła skonsternowana.
                     -Ha! Więc kontynuujecie rodzinną tradycję? Twoja siostra jest gwardzistką?
                     -Kapitanem straży-poprawiła go.
                     -O bogowie! Muszę ułożyć o tym pieśń! Nie! Lepiej balladę! I o pięknej walkiryjskiej kapłance, która postanowiła wyruszyć na podbój świata wraz z grupą nieokrzesanych barbarzyńców!-Eunika mimowolnie zaczęła się śmiać. Po chwili dołączyli do niej wszyscy na łodzi. Możliwe, że Filon miał rację. Ruszała w świat. Świat, o którym do tej pory tylko czytała w książkach. Czekała ją przygoda życia. Zerknęła na wschód. Słońce zaczęło wynurzać się zza gór i lasów. Wstawał dzień. Pierwszy dzień, w którym Eunika nie pójdzie do świątyni, ani na dwór. Pierwszy dzień jej nowego życia.

~*~ 

                  

                   Dla wszystkich kobiet! :*                
                   Chyba na tym zakończę opowieść o Eunice. NA razie tyle napisałam, więc wiecie...
                   Cóż, z okazji takiego uroczystego święta jak Dzień Kobiet, uznałam, że dodam część 3! W końcu pisałam o Walkiriach, kobietach silnych, mądrych i niezależnych (mam nadzieję, że takie właśnie są!).

                    Dziękuję za wszystkie komentarze! Zarówno tutaj, jak i pod Fotoblogiem! To budujące ;)
                    Pozdro!