Wśród mgły

            Bardzo dawno temu ludzie wierzyli, że wśród mgieł gór żyją wróżki i elfy. Przechadzali się po lasach w poszukiwaniu magicznych istot, by prosić je o spełnienie jednego życzenia, bowiem elfy mogły spełniać życzenia. Jeśli ktoś je złapał i zmusił do tego. Ale niewielu się  udawało choćby je spotkać. A jeszcze mniej miało szczęście z nimi porozmawiać.
            Na tych legendach został wychowany pewien chłopiec. Syn szlachcica. Na imię mu było Wiktor. Żył  wśród nieprzebranych bogactw, wśród pięknych gór, wśród lasów, znał wszystkie opowieści o magicznych istotach spełniających życzenia. Często samotnie zapuszczał się do lasów szukając elfów, o których tyle słyszał. Jednakże żadnego nigdy nie spotkał. Aż pewnego dnia spadł z konia. Tej nocy był Nów. Wiktor samotnie błąkał się po lesie. Mgła była gęsta i utrudniała mu powrót do domu. W dodatku zapadał zmrok. Las o tej porze stawał się niebezpieczny. Dla dziecka wręcz zabójczy.
           -Dlaczego tu jesteś?-Wiktor staną jak wryty. Wpatrywał się w kobietę przed nim. Nie mogła być człowiekiem. Żadna ludzka kobieta nie mogła być taka piękna. Srebrne, proste włosy opadały jej na ramiona. Długa szata lekko drgała na wietrze. Przechyliła głowę, wpatrując się w niego.
           -Ja... Spadłem z konia-odparł zdziwiony. Roześmiała się dźwięcznie.
           -Czekałam na ciebie Wiktorze. Czekałam bardzo długo-wyciągnęła do niego rękę. Wiktor nie zastanawiał się ani chwili, tylko chwycił jej dłoń.
           -Czy jesteś elfem?-zapytał. A potem dostrzegł jej uczy. Szpiczaste. Ponownie się uśmiechnęła.
            -To wy, ludzie, tak nas nazywacie. Mój lud ma dla nas inną nazwę. Ale to nie jest ważne. Musisz wrócić do domu, Wiktorze-oznajmiła. Prowadziła go przez las bezbłędnie omijając drzewa. Mgła gęstniała, ale ona ani na moment nie straciła orientacji.
            -Jak masz na imię?-zapytał chłopiec w ciszy.
            -Mam wiele imion-padła kolejna, nic niemówiąca odpowiedź.
            -Rozumiem.-Nie, nie rozumiał. I miał wrażenie, że Ona wie. Elfka. Niebywałe...-Ah...!-przypomniał sobie o życzeniu. Elfka spojrzała na niego przez ramię.
            -Kolene- powiedziała nagle elfka.-Takim imieniem możesz mnie nazywać.
            -Kolene...-wyszeptał chłopiec. Pasowało do niej idealnie.Było piękne i majestatyczne. Jak ona.
            -Masz jakieś życzenia, Wiktorze? Mogę je spełnić. Wiesz o tym. Takie przekonanie panuje wśród ludzi-wyszli z lasu. Stali na samym jego skraju. Kolene była tak eteryczna, iż wydawało się, że zaraz zniknie. Jak mgła.
            -Ja... zawsze chciałem zobaczyć elfa-odparł szczerze. Kolene spojrzała na niego rozbawiona.
            -Jesteś idealny, Wiktorze. Nie sądzę bym popełniła błąd, wybierając cię...-Jej oczy zamigotały. Wiktor poczuł jak ogarnia go ogromna senność.-Nie będziesz pamiętał tego spotkanie, Wiktorze. Ale jeszcze mnie zobaczysz. Gdy przyjdzie odpowiedni czas, przypomnisz sobie moje imię. A wtedy wejdziesz do lasu i głośno je wypowiesz. Nauczę cię wszystkiego, co będzie mogło ci się przydać...

***

             Następnego ranka Wiktor obudził się we własnym łóżku. Tępy ból rozrywał mu czaszkę. Gdy rodzice pytali go o to co się wydarzyło, umiał tylko powiedzieć, że spadł z konia. Nikt za to nie potrafił wyjaśnić jak dziecko wyszło z lasu i nic mu się nie stało. 

            Oczywiście, znaleziono kilkanaście różnych, racjonalnie brzmiących wytłumaczeń... Ale ludzie z wiosek nieopodal wiedzieli. Nad chłopcem czuwały elfy. Inaczej by nie przeżył.

            Sam Wiktor przestał jeździć na przejażdżki do lasu. Zabroniono mu tego. Zamiast w lesie, przebywał wśród szlachty jemu podobnej pochodzeniem. Zaczął się zmieniać. Powoli, aczkolwiek nieodwracalnie. I po dziesięciu latach mały chłopiec, zainteresowany ludowymi opowieściami, stał się młodzieńcem kochającym życie i czerpiącym z niego pełnymi garściami. W zapomnienie odeszły legendy. Teraz liczyły się tylko zabawy w wielkich miastach wśród przyjaciół. 

***

             -Ależ matko! Nie mogę się z nią ożenić! Ona ma dopiero piętnaście lat!-Wiktor chodził po komnacie sfrustrowany. Białą koszulę miał rozpięta pod szyją. Ciemna marynarka opinała się lekko na jego umięśnionym ciele. Zatrzymał się w miejscu. Zerknął na ojca szukając wsparcia. Niestety. Rodzic był niewzruszony. Wiktor fuknął coś niezrozumiałego pod nosem. 

             -Jesteś już dorosły. Czas byś się ożenił. A księżniczka Laura to dobra partia. Może i ma piętnaście lat, ale szybko wyrośnie. Poza tym ja wyszłam za twojego ojca, gdy byłam młodsza od niej-matka wzruszyła ramionami. Dla niej to było takie naturalne... Ale nie dla niego. Gdy on miał już swoją pierwszą kobietę, ta dziewczynka dopiero uczyła się sznurować buty! O ile w ogóle umiała ubrać się sama! Nie zdziwiłby się, gdyby Laura nie umiała nawet sama włosów rozczesać. To było powszechne wśród wysoko urodzonych kobiet. Do wszystkiego zatrudniały służbę.

             -Podobno księżniczka to wielka piękność-zamyślił się jego ojciec. Wiktor prychnął. Jak połowa ze szlachcianek, które miał okazję poznać! O każdej wysoko urodzonej mówiono "piękność". A potem zawsze okazywało się, że jest co najwyżej przeciętna. 

             -Portret-wskazała obraz matka. Widział już go. Musiał przyznać, że dziewczyna na portrecie olśniewała urodą. Miała piękne blond włosy i duże, jasnoniebieskie oczy. Delikatne rysy twarzy, ładne usta, szczupłą figurę... Ale... Zawsze był jakieś "ale", jeśli chodziło o portrety. Malarz namalował piękną dziewczynę. I mógł "dodać" jej nieco urody. Wiktor zastanowił się. Stanowiliby ciekawą parę. On był brunetem o szarych jak pochmurne niebo oczach. I ciemnej karnacji. Ona z kolei była bladziutka jak poranek. Tak, byliby ciekawa parą. 

            -Widziałem już go-odparł zirytowany.-Powiedziałbym wręcz, że przeciętna-skłamał gładko.-Nie w moim typie. Preferuję kobiety, nie dziewczynki-jego matka uderzyła dłonią w stół. Ojciec uniósł brew. Wiktor nie miał pojęcia po kim odziedziczył charakter i wygląd. Najbardziej prawdopodobne było stwierdzenie, że cechy jego rodziców wymieszały się w nim. Stalowe oczy matki, mocne rysy ojca. Wybuchowy temperament matki, spryt ojca. Ciemne włosy zapewne również miał po matce. A kolor skóry po ojcu. Jedno jego rodzice mili jednak wspólne-żywą inteligencję. Oboje świetnie dawali sobie radę w wszelakich sporach i nigdy nie dali sobą manipulować. Dzięki temu zaszli bardzo wysoko. I dzięki temu Wiktor mógł poślubić księżniczkę. Na samą tę myśl się skrzywił. Dziewczyna przyjeżdżała następnego dnia. Mieli się poznać. Ceremonia odbędzie się w zamku Wiktora. Potem oboje tu zamieszkają.  Koszmar!

            -Jesteś niesprawiedliwy synu-powiedział ojciec, po raz pierwszy się odzywając.-Postanowiliśmy, że Laura zostanie twoją żoną. Bez dyskusji!-powiedział twardo.-To ostateczna decyzja! Ta dziewczyna jest księżniczką. Nie ważne czy ci się spodoba, czy nie! Dzięki temu rodzina zdobędzie większe wpływy na dworze-wstał.-Przemyśl to. Chyba, że wolisz skalać nasze dobre imię...-i wyszedł. Matka Wiktora nie poruszyła się. Westchnęła tylko.

            -Myślałam, że masz więcej oleju w głowie, ale rozumiem twoją rozpacz... Dla nikogo taki ślub nie jest łatwy. Pomyśl jak tej dziewczynie będzie ciężko. W obcym hrabstwie, z obcymi ludźmi, z nienawidzącym ją mężem...-zawiesiła głos. Matka Wiktora jak nikt inny umiała manipulować ludzkimi emocjami. Wiktor westchnął. Zrobi to. Tak czy inaczej. To najlepsze wyjście. Dla wszystkich.

***

             Wiktor po raz enty przeklął tego, kto wymyślił żaboty. Zirytowany szarpał koronkę. Musiał czekać na tę przeklęta księżniczkę, powitać ją i udawać, że jest zachwycony jej urodą. I nią samą. Tylko po to, by nie dać powodu do plotek. Koszmar. Straszny koszmar, z którego nieprędko się obudzi. Wreszcie powóz zajechał. A wraz z nim cała eskorta księżniczki. Zanim zakończyła się ten pochód, Wiktor prawie ziewał. Prawie. W końcu drzwi powozu się otworzyły. Najpierw wysiadła ubrana w skromną sukienkę służąca księżniczki. Wiktor uśmiechnął się pod nosem. Ładna. Zdecydowanie zbyt ładna. Po niej wysiadła kolejna kobieta. Ubrana w bogato zdobioną suknię, nieco przy kości, zachichotała na widok Wiktora i jego przybocznych. Czyżby to była...? Nagle straż stanęła na baczność. Z powozu wysiadła ostatnia kobieta. Ubrana w królewski błękit, popatrzyła na zebrany tłum. Ani na moment nie straciła nad sobą panowania. Blond włosy opadały jej falami na plecy. Jasnoniebieskie oczy pozostały tak chłodne jak to tylko możliwe. Nawet rumieniec nie zabarwił jej policzków, gdy Wiktor do niej podszedł. Księżniczka Laura. Niska, słodka i urocza. Idealna na żonę dla jakiegoś hrabiego lub szlachcica. Dygnęła przed nim. A potem spojrzała mu prosto w oczy. Bez cienia strachu. 

           I wtedy Wiktor sobie przypomniał... Kolene... Dawno zapomniane imię. Elfka, która dawno temu go uratowała. Czy to możliwe, że minęło już dziesięć lat? Piękna, srebrnowłosa elfka... Cień wśród mgły...

           Resztę Wiktor ledwie pamiętał. Taniec, ucztę, zabawę. Nic nie było ważniejsza, niż piękna Kolene. Nic. Choć... Laura była w jakiś sposób do niej podobna... Była równie eteryczna i delikatna... Ale była człowiekiem. Jej oczy nie migotały jak oczy Kolene. Były twarde i zimne. Nienawistne. Kolene patrzyła na niego przyjaźnie. Obiecała mu, że ją spotka... Las... Imię... 

           Prawie zerwał się z miejsca. Gdy tylko ta farsa się zakończy, pojedzie do lasu. Znaleźć Kolene.Chciał ja odnaleźć. Kolene obiecała mu... A on... Miał dług do spłacenia. Dług wobec elfki.
           Pierwsze co zrobił po przyjęciu, to pojechał do lasu. Konno. Późno w nocy. Księżyc był już wysoko na niebie. Wiktor zobaczył, że mgła gęstnieje. Ale nie czuł strachu. Jedyne czego pragną, to spotkać Kolene.
          -Kolene!-krzyknął, stając wśród drzew. Koń zarżał niespokojnie.-Kolene!
          -Minęło trochę czasu, Wiktorze. Wydoroślałeś... A może jednak nie?-pojawiła się znikąd. Piękna jak wtedy. Srebrne włosy opadały jej na plecy. Przechyliła nieco głowę. jak ptak przyglądający się swojej ofierze. Odwróciła się i dała mu znak by podążył za nią. Wiktor wahał się tylko przez moment.
           A potem podążył ku swemu Przeznaczeniu.

~*~

           Po zastraszająco długiej przerwie, witam! 

           Wróciłam z praktyk. A to obiecane dawno temu opowiadanie! Tak sobie je naskrobałam... Inspirująca jest sceneria Bieszczad. Ah! Piękne! Polecam, by wybrać się na wycieczkę! A zwłaszcza połazić po lasach, gdy jest tam mgła! Prawdziwie magiczny krajobraz! 

           Hm...gdybym kiedyś kontynuowała to opowiadanie, to myślę, że byłby to mój hołd złożony przyrodzie tamtego zakątka Polski... W końcu tam doznałam "olśnienia"... xd

          Tak więc: bardzo dziękuję Bieszczadom, że są takie piękne i im dedykuje to opowiadanko! 

           I dzięki tym, którzy zmusili mnie do wyjazdu xd

           A z ogłoszeń: mam zamiar coś dalej pisać. Co to nie wiem. Wyjdzie w praniu... (jak zawsze xd) Poza tym ukłony w stronę Ayi i Suzu za to, że nie zapomniały o mnie. Wielkie dzięki, dziewczyny! :* To, że powiadamiacie o rozdziałach i, że w ogóle o mnie pamiętacie, dodaje mi skrzydeł :D

         Ave!

         Kiran Lilith